Stinkende wonden

Deze blog verscheen op de website van YOUNG, het young professionals label van Schouten & Nelissen, waar ik als trainer en auteur aan verbonden ben.

Wezenloos staar ik naar het vriesvak van de supermarkt. Ik haal vandaag de lunch wel, zei ik tegen mijn collega’s. Rotsmoes natuurlijk.

Tussen de groente-afdeling en het ingeblikte fruit, zie ik haar ineens lopen. Hoera, het is Anne, een bevriende collega. Ze doet hetzelfde werk als ik, maar dan bij een ander bedrijf. Tegen haar kan ik altijd eerlijk zijn.

“Ik heb zo’n gierende kater” gooi ik er meteen uit.

Zo, dat lucht op.

Maar professioneel is anders. Dat realiseer ik me ook wel.

Vandaag is de presentatie van een belangrijk project; we hebben er ongeveer 9 maanden naar toe gewerkt. Het is met recht het baby’tje van mijn 2 collega’s en ik. Daarom hebben we een mooie locatie gehuurd, ons mooiste pakje aan en verwachten we vandaag een kleine 100 man om het te komen bewonderen.

Maar de samenwerking met mijn collega’s is moeizaam. Zij zitten wel op één lijn, maar niet met mij. Er is wantrouwen, roddel, achterklap en ik zelf doe een flinke duit in het zakje door vooral niks te benoemen en alle vormen van overleg te mijden.

Inmiddels weet ik stukken meer over samenwerkingen en daarin is transparante communicatie mijn grootste les geweest. Juist als het moeilijk wordt. Juist als je het niet eens bent. Juist als iemand -misschien jijzelf wel- niet op zijn plek is. Het vergt moed om het aan te kaarten, maar je voorkomt een hoop doormodderen en stinkende wonden.

Deze wond stonk. De kater ook. Ik besef me in het gangpad van de supermarkt: ik moet stoppen met vluchten. Dit kan zo niet.

Na een succesvolle presentatie voor een enthousiast publiek, zie ik mijn 2 collega’s elkaar hartelijk feliciteren. Het is eigenlijk wel mooi: zij kunnen met elkaar door. De wijn gaat open, er wordt geproost en met zijn drieën sluiten we de dag af.

Ik drink een colaatje. Tijd voor iets anders.